Właśnie teraz, dokładnie 30 minut przed zakończeniem Share Week 2018, ja siedzę i piszę swoje typy aż wióry z klawiatury lecą, byle tylko zdążyć na czas. Wiecie, dodatkowa stymulacja stresem zawsze mile widziana, a nic tak nie motywuje do pisania, jak tykanie zegara. Mam nadzieję, że się uda.
Zastanawiam się, czy ktokolwiek, kto próbował wyłamać się schematom w obecnej rzeczywistości i żyć po swojemu, dał radę pozostać w dobrym zdrowiu psychicznym. Może ja mam jakieś złe doświadczenia, otaczam się nieodpowiednimi ludźmi albo żyję na niewłaściwej planecie… Biorę to pod uwagę. Ale wiecie co? Czasem mam dosyć. Zdecydowanie bardziej zaczęłam to odczuwać, kiedy zaprosiłam na ten świat kolejne pokolenie.
Średnio trzy razy na dzień dopada mnie kryzys egzystencjalny. Jako że na karku czuję już lekko nieświeży oddech trzydziestki, którą będę mieć zaszczyt osiągnąć z godnością w tym roku, o ile rzecz jasna dotrwam w obecnym stanie skupienia do szesnastego lipca, śmiem sądzić, że może to być jedna z przyczyn owych kryzysów.
Pora na małe podsumowanie roku pańskiego dwa tysiące siedemnaście, który z godnością odszedł w zapomnienie kilka dni temu. Bazując na zeszłorocznych tekstach, udało mi się je skonstruować i zebrać w jednym miejscu dla przypomnienia ważniejsze teksty, które wyszły spod mojej klawiatury. Oto czego nie udało mi się osiągnąć w 2017
Wczoraj miałam okazję zaobserwować nietypowe zjawisko występujące głównie w okolicach Bożego Narodzenia, choć wydaje mi się, że coś takiego widziałam pierwszy raz. Po całym dniu biegania po roztapiającym się śniegu, który bezlitośnie penetrował moje buty, kiedy niebo zaczęło przeciekać zimnym deszczem, a ja oczywiście…
„Jak to?” – zapyta mnie za chwilę 1129 czytelników mojego bloga i pozostałe kilkaset zagubionych dusz, które tu zaglądają, a przynajmniej tak to wygląda w moich blogowych snach. Albo i nie. Na wszelki wypadek odpowiem na pytanie, którego nikt nie zadał, bo to miejsce zwane blogiem to po prostu upust mojego wewnętrznego monologu.
-Mamo, co dziś na obiad? – zapytał młody człowiek z siedemdziesiątką na karku. Początki Alzheimera dawały mu się we znaki, więc żeby przypomnieć sobie niektóre rzeczy, potrzebował więcej czasu. Na szczęście droga do kuchni zajmowała mu około 20 minut, więc w tym czasie zdążył potknąć się trzy razy i skojarzyć fakty, że…
Kiedy dostaję jakiś komentarz na temat swojej twórczości, który zahacza o „krytykę”, czyli nie jest peanem na moją cześć, tylko na przykład ktoś po prostu odniósł się do treści, albo napisał coś bardzo neutralnego, a już nie daj Boże mu się coś nie spodobało i postanowił głośno o tym napisać– wiem, że czekają mnie długie tygodnie, kiedy będzie mnie to dręczyć. I tak: przez pierwszy tydzień leżę całymi dniami i nocami w łóżku, płacząc…
Temat introwertyków od dłuższego czasu żyje w internecie własnym życiem. Mitów narosło już wokół niego tyle, że można by wydać magazyn pod tytułem: „Dziennik introwertycznej nieprawdy” albo zorganizować teleturniej, w którym nikt nie wygrałby nigdy nagrody głównej, bo byłoby to zbyt trudne. Jak jest naprawdę? Kim są introwertycy i czy powinniśmy ich wszystkich zjeść?
Kreatywność. Słowo – przekleństwo, które pojawiło się w moim życiu jakoś w momencie rekrutacji do przedszkola. „Mile widziane cechy dziecka: pogodne, uśmiechnięte, OTWARTE i KREATYWNE”. A nie, jednak wtedy jeszcze nie było czegoś takiego. Jak się miało cztery lata, można było…
Input your search keywords and press Enter.
