Wyjazd bez dziecka – nieprzydatny poradnik
Przez chwilę zastanawiałam się, do jakiej kategorii powinnam przyporządkować ten wpis. Będzie bowiem cholernie podróżniczo, a takiego działu przecież na swoim blogu nie prowadzę. I nie zamierzam, gdyż faktem jest, że częściej się przeprowadzam, niż wyjeżdżam dla rozrywki, chociaż staram się odwrócić proporcje. W zeszłym roku na przykład rozpoczęłam tradycję corocznego wyjazdu na Woodstock. Zachciało mi się sprawdzić, jak to jest, żebym potem na łożu śmierci nie musiała płakać, że nigdy nie widziałam na własne oczy, co się tam wyprawia. Jak człowiek był rozsądny i zachowawczy w okresie nastoletnim, to mu potem odbija przy byle okazji na starość.
Ale dziś ja nie o tym.
Dzisiaj chciałabym poruszyć temat romantycznych wyjazdów we dwoje.
Kiedy jest się w związku na odległość, w którym częstotliwość widywania wynosi „co weekend z bardzo nieletnim u boku”, po kilku miesiącach chciałoby się sprawdzić, jak to w sumie jest być tylko we dwoje. Najbardziej romantyczny w tym wszystkim wydaje się być fakt, że o 6:30 w nocy czasu polskiego nikt nie obudzi mnie śpiewaniem piosenki o tym, że dziadek chce być kulturystą na całe gardło.
Och, obudzić się swobodnie i naturalnie, tak bardzo naturalnie niczym krowy pasące się na łące z eko trawą, bądź kury znoszące jajka gdzie popadnie przy blasku zachodzącego słońca. I wędrować po górach, trzymając się za swoje ręce, bez małych rąk umazanych czekoladą i makaronem ze szpinakiem pomiędzy naszymi, w absolutnej CISZY. Słyszeć tylko ptaki i brzęczące muchy (ale takie muchy bez żądeł, bo przed takimi z żądłami to uciekam szybko i w popłochu, wymachując dziko rękami, bo się boję). Musiałam sprawdzić, jak to jest!
Żeby przewidzieć wszystkie możliwe wydarzenia, ustaliliśmy w styczniu roku zeszłego, że w sierpniu roku zeszłego pojedziemy na weekend w góry. Cały, calutki weekend. Bez nieletnich. Mieliśmy zatem siedem miesięcy, aby owemu nieletniemu znaleźć opiekę na całe trzy dni z dwoma noclegami włącznie oraz utrzymać go przy życiu i zdrowiu w stopniu co najmniej zadowalającym i umożliwiającym normalne funkcjonowanie. O ile z pierwszym punktem nie było problemu, o tyle drugi był nieco kłopotliwy.
Przechodziliśmy sobie przez różne przeziębienia, zapalenia a także jedno złamanie ręki (nie moje) – był niepokój, ale gips zdjęty przed czasem. Jako, że wydarzenie należało do tych bardzo emocjonujących, miesiąc przed zdążyłam się spakować i wypakować osiem razy, a wieczory poświęcałam na oglądanie filmików na YouTubie traktujących o nowatorskich sposobach składania ubrań do walizki, której nie posiadam.
Życie płynęło sobie szczęśliwie, a dwa dni przed wyjazdem syn mój postanowił zwymiotować w przedszkolu, w którym hulała jelitówka ponoć, że hej. Postanowiłam nie panikować. Nie ze mną te numery, o nie! Incydent był jednorazowy, ale dzień przed wyjazdem małoletni, nie chcąc dać za wygraną, postanowił dostać gorączki. Był więc lekarz, były też leki, pieniędzy jakoś mniej się zrobiło, ale mniejsza o to. Babcia dała zielone światło i po nauczeniu jej na pamięć ulotek załączonych do wszystkich leków, mogliśmy w końcu wyruszyć w podróż.
Oszukaliśmy przeznaczenie, udało się, chociaż było gorąco pod koniec, ale nie ważne, można otrzeć pot z czoła i jechać na przygodę życia…
Jeśli w tym momencie ktoś pomyślał, że oto nastąpi opis romantycznych chwil, muszę wyprowadzić go z błędu.
Gdzieś tak dokładnie, ale to dokładnie w połowie podróży, czyli 150 km od domu, ale też 150 km od celu, przeznaczenie zaczęło się doszukiwać sprawiedliwości mrucząc pod nosem, że nie tak miało być, hłe hłe. Gdyby ktoś jeszcze, tak jak ja, chciał sprawdzić jak to jest dostać grypy żołądkowej na autostradzie, to nie trzeba, ja bardzo nie polecam i ta rekomendacja musi wystarczyć.
Dylemat – wracać czy jechać dalej był zbędny, bo w obie strony było tak samo daleko, więc pojechaliśmy dalej. Podróż trwała jakieś sto godzin, z czego średnio co 10 km trzeba było przystanąć nawet, a raczej zwłaszcza, jak nie było gdzie. Drugi dzień wycieczki przespałam w całości, a trzeciego popołudniu udało się nawet wyjść na krótką przechadzkę po górach.
Więzi zostały zacieśnione, bo nic tak nie łączy jak jelitówka na A1, kiedy powtarzasz w kółko, że na pewno zaraz umrzesz. A kiedy On nadal z tobą jest, mimo, że narzygałaś mu do samochodu, to wiedz, że to musi być TO.
The Comments
Life by Marcelka
nie zazdroszę takiej wycieczki….
ale takich sytuacji się nie przewidzi
Patrz Szerzej
→ Life by MarcelkaZ perspektywy czasu takie rzeczy bawią, przynajmniej jest o czym pisać ; )
Ewelina
Współczuję. Cieszę się, że moja ucieczka udała się bez niespodzianek:-) teraz w chwilach kryzysu z sentymentem wspominam wspólne spacery po kazimierskiej promenadzie zimą. Ech…
Anna Miodyńska
Nie sztuka testować związek w warunkach idealnych 🙂 Trudne chwile też łączą i umacniają więź.
Bernardeta
Wpis p przydatny i dający powód do przemyśleń. Rodzina i przygody z dziećmi.
Magda z Motylandia
„Ciekawy” rozwój wypadków 😉 podejrzewam, że jelitowka i tak by złapała. A tak przynajmniej zobaczyłaś góry 🙂
Klaudia/ Guess What
I jak tu ich nie kochać za takie poświęcenie hehehe. Wycieczka może i nie udana, ale macie co wspominać.
Agata
Ja wiem, ze to nieładnie się śmiać z cudzego nieszczęścia, ale co zrobię, ze tak to zabawnie opisałaś? 😂 Jedno jest pewne- rodziców marzących o chwili spokoju dopadają z nienacka wszelki złośliwości-ot, taki bonus od losu;)
Marta Kraszewska Rudym spojrzeniem
O rany.. ale wyjazd mieliście..współczucia.
Ola
Oooo ironio!!! Szczerze, nie takiego finału tekstu się spodziewalam… Szkoda! dobrze, że tekst mimo wszystko z pozytywną refleksją 😉
Pozdrawiam!
Galanta Lala
Obśmiałam się.
Ale łączę w bólu, dotąd sądziłam, że jestem jedynym takim magnesem na takie sytuacje 😄
ula Mamonik.pl
genialne poczucie humoru 🙂
Jeszcze nie zdarzyło mi się przeczytać tak barwnego opisu choroby i wyrwania się z domu bez dziecka 🙂
Natalia
Takiego zakończenia sie nie spodziewałam. Waże, że mimo wszytsko wyjazd zaliczony a nie odwołany. Jelitówka to najgorsze cholerstwo na ziemi
Adriana Style
Uśmiałam się do rozpuku, choć szczerze mówiąc nie zazdroszczę Ci takich męczarni. To był peszek, następnym razem będzie już tylko lepiej. W końcu jelitówka nie może się przytrafić dwa razy z rzędu http://www.adriana-style.com
coosure
O masakra … haha uśmiałam się, a jednocześnie współczuje tej jelitówki 😡 Grunt że jednak udało się no i facet cud malina, skoro przeżył obrzygany samochód 😀
Karolina | Vamily.pl
Tak, to są oznaki prawdziwej miłości. Proste, a jakie piękne. Zaczęłam się zastanawiać własnie jak to jest u nas… Ja zawsze łapię mojego ukochanego, gdy mdleje przy pobieraniu mu krwi w szpitalu, a on zawsze oddaje mi góry z bułek. Jest dobrze.
Małgosia Lewicka
Właśnie takie artykuły fajnie się czyta do końca 🙂
Sikoreczka
Mimo to i tak dobrze, że pojechaliście, bo przynajmniej odpoczęłaś a w domu jak to w domu: mamo!! mamo!! mamo!!
Nastepnym razem będzie już lepiej w podróży.
ściskam i pozdrawiam
Monika Nowak
→ SikoreczkaA wiesz, że od zeszłego roku, kiedy to ta radosna historia miała miejsce, póki co nie powtórzyła się okazja żeby jechać gdzieś bez potomka? Chyba się boję 😉