Ostatnio dość intensywnie zaczęłam się przyglądać społecznemu zjawisku, które przybrało postać niekończącego się wyścigu, na mecie którego znajduje się wiadro nieszczęść, a kto pierwszy dobiegnie, ten może taplać się do woli w biedzie i niedoli. Licytacja na katastrofy trwa w najlepsze, a co niektórzy rozważają rzucenie się pod samochód na wieczornym spacerze, bo akurat nie wydarzyło się nic, co przebiłoby trzy rozwody i udar sąsiada, a on z rana na pewno będzie pytał co tam słychać.